Net als vorig jaar ben ik een week weg geweest met mijn
onze meiden, deze keer naar Athene. Iemand in een vergelijkbare situatie noemt
dit troostvakanties. Ik herken me daar wel in.
Genieten heeft tegenwoordig een dubbele lading, we hadden het
fijn, maar er is altijd iemand te weinig. Als we met z’n drieën zijn is Jan het
dichtste bij, maar ook het duidelijkst afwezig. Vaak missen wij hem, maar even
vaak hadden we hem gegund om te kunnen beleven wat wij beleven, te kunnen
genieten waar wij van genieten.
Jan was helemaal weg van kerken, kloosters, paters en alles
wat daar bij hoort. In Athene staat om de paar honderd meter een kerkje. Niet
groot, want dat hoeft niet; de mensen komen niet allemaal tegelijk, het is er
een doorlopende voorstelling. Mensen stappen even naar binnen om wat kruisjes
te slaan, te bidden of de Grieks Orthodoxe priester om raad te vragen. De
kerkjes zijn klein en donker, vol oude iconen. Heel anders dan bij ons. Jan zou
er zo van genoten hebben. Ik heb in heel veel kerkjes even rond gekeken, een
kaars aangestoken. Even de sfeer geproefd. Voor Jan. Stel dat hij meekijkt door
mijn ogen…..
We hebben alle drie genoten van deze week in een voor ons
onbekend land, we hebben veel gezien, vooral oude stenen. Athene staat en ligt
er vol mee, tempels, agora’s, stoa’s, begraafplaatsen, restanten van badhuizen.
Het tempo lag behoorlijk hoog. En tussendoor aten we op terrasjes Griekse
salades en andere lekkernijen. We zijn ook nog naar een badplaats gereisd om
van de zee te kunnen genieten, en een dagje met een veerboot naar het eiland
Aegina geweest. Onderweg zagen we een dolfijn langs flitsen.
We hebben er een sport van gemaakt om zoveel mogelijk
“vrienden” te maken, haha. We gaven onze nog geldige metrokaartjes aan
verbaasde Grieken, gaven een oud vrouwtje een arm om de boot af te kunnen,
raapten een gevallen petje op van een meneer op de Acropolis en deelden onze
broodjes met de bedelaar die altijd bij de supermarkt stond. Een jongen die de
zee uitkwam met een bloedneus kreeg onze zakdoekjes. Dat leverde allemaal
vriendelijke reacties op.
Het was weer fijn om dit met onze meiden te kunnen doen.
Onze slimme, snelle meiden. Als ik nog een beetje rond stond te kijken om een
straatnaambordje te ontdekken, hadden zij het al gevonden op de kaart en ook de
nieuwe richting al bepaald. Na twee dagen gaf ik het op me daar mee te
bemoeien, ik liep gewoon braaf achter ze aan. En om de paar meter werd er eens
over een schouder gekeken of ik nog volgde. Mijn lieffies. Gelukkig lette ik op
het vliegveld wel even goed op want daar stapten ze bijna naar de verkeerde
gate…
Ik ben er trots op dat het ons zo goed lukt om met maar heel
af en toe wat gekibbel een week op elkaars lip te zitten in een stoffige warme
stad en toch te genieten. We zijn er ons
ook van bewust dat dit soort vakanties niet of nauwelijks zouden bestaan als
Jan er nog geweest was. Dan waren we allemaal twee aan twee onze eigen weg
gegaan.
En als dan soms, al lopend onderweg naar weer een prachtige
plek, ineens het verdriet iets te hard binnenkomt, omdat ik een Griekse man met
baard, buikje en een schort daaromheen achter zijn broodjeskraam zie staan, net
zoals Jan in de keuken wel eens stond, of soms als een dochter moet huilen
omdat ze haar papa zo mist, dan is dat ook oké. Dat hoort er bij. Jan hoort
erbij. Hij gaat nou eenmaal altijd met me mee.
Wat een prachtige foto van de kerk!!!!
BeantwoordenVerwijderenLieve, lieve Wil
BeantwoordenVerwijderenWat heerlijk om te lezen dat je samen met je meiden van de zon hebt genoten. Waar jullie ook heengaan, Jan zal altijd met jullie meereizen.
En die foto van jullie drietjes: Je lijkt net zo oud als je dochters! Ik moest echt even heel goed kijken!