Lek

Er zit een lek in mijn slaapkamer, een grote bruine plek tekent zich af op het behang, net onder de hoek van de dakkapel. Toen het nog maar een klein plekje was heb ik geprobeerd hem te negeren, in de hoop

dat het weg zou trekken. Met al die regen en storm van de afgelopen weken gebeurde dat natuurlijk niet, het werd alleen maar groter.

Daar baalde ik stevig van, ik heb helemaal geen zin in dit soort dingen, aan het gewone dagelijkse leven heb ik mijn handen al vol. Wat nu?    Op zulke momenten mis ik Jan nog harder, die had zo een mannetje geregeld.     Ik kon een van de vrienden van Jan bellen, die zou mij vast helpen. Maar die heb ik al lang niet meer gezien en hij woont ver weg.    Zelf het dak op dan? Ook geen optie, ik heb al hoogtevrees als ik dikke sokken aan heb. Dus de verzekering maar eens gebeld, die sponsor ik al jaren dus nu kunnen ze dan misschien eens iets terugdoen. “U moet een aannemer zoeken mevrouw, die kan dan een offerte maken en die stuurt u samen met een ingevuld formulier dat u op onze site kunt downloaden weer naar ons.”  Pfftt, daar heb ik echt geen zin in. Maar aangezien de plek steeds groter wordt is er weinig keus.

Gelukkig woont er een vriendin vlakbij die flink verbouwd heeft en dus wel een aannemer kent. Ze hebben pech: ook een lek dus de aannemer is een paar dagen bij ze aan het werk: van Laarhoven. Dus ik bof met hun pech want de aannemer wil best even bij mij komen kijken.

En dan bof ik wéér, het blijkt geen lek, maar een verstopt afvoerbuisje waardoor er een enorme laag water op de dakkapel is blijven staan en die sijpelt door. Het is zo verholpen en een flinke waterval stort over het dak naar beneden. Meteen wordt de dakgoot ook nog even schoongemaakt, nu hij toch bezig is. Binnen een half uur is het verholpen. Blij en opgelucht loop ik met hem mee terug naar het huis van die vriendin en vraag hem wat hij van mij krijgt. Niks dus. Super, ik zeg het nog maar een keer, van Laarhoven, aannemer uit Kaatsheuvel, mocht je een aannemer zoeken.

 

Even later loop ik weer naar huis, nog steeds blij omdat het probleem verholpen is, en trots dat ik zelf een mannetje geregeld heb! Als ik binnenkom slaan mijn emoties in één keer om. Nou heb ik weer zelf een probleem aangepakt en een mannetje geregeld en ik kan het niet eens aan mijn eigen mannetje vertellen. Ineens lijk ik zelf wel lek.

 

Zondag had Jan jarig moeten zijn, 57 zou hij moeten worden. (Die leeftijd heeft mijn vader nét gehaald). We hebben besloten het niet te negeren, we hebben de familie uitgenodigd en hen gevraagd of ze een herinnering aan Jan willen meebrengen, een foto, anekdote, iets wat zij zich van Jan herinneren. We hebben een mooi boek van Eveline en Joris gekregen om dit soort dingen in te bewaren. We gaan ook gewoon een taartje eten hoewel het enige wat we kunnen vieren is dat Jan er ooit geweest is.

Ik heb geen idee hoe we deze dag gaan beleven, ik ben er nog niet zo ervaren mee.

31 jaar geleden was die dag een stuk makkelijker, we pakten onze spullen in en reden naar Parijs, in Jan z’n veel te grote auto. Onze eerste vakantie samen.