Dichtbij

 

Soms voelt Jan dichterbij dan anders. Als onze meiden bij mij zijn bijvoorbeeld. Of laatst, toen we bij zijn vrienden op bezoek waren. Gisterenavond voelde dat ook zo. Dichtbij, en toch zó ver weg.

Er was een reünie van de basisschool van Nienke en Annelijn. Een tijdje geleden vroeg iemand mij of ik er ook heen ging, want het was niet alleen voor oudleerlingen, maar ook voor ouders die in de ouderraad hadden gezeten, én er zouden foto’s zijn. Veel foto’s van 25 jaar Den Bussel, met daartussen foto’s waar Jan ook opstond.

Dat laatste gaf voor mij de doorslag, ik ging mee. Toen onze meiden op de basisschool zaten was ik leesmoeder, brigadier, knutselmoeder en jarenlang lid van de oudervereniging. Jan had nog aan de wieg gestaan van Den Bussel, hij was aanwezig geweest bij de oprichtingsvergadering en had als vertegenwoordiger van de ouders in de sollicitatiecommissie gezeten. Dat was in de periode dat onze kinderen nog heel klein waren, we woonden in de Rubensstraat en oriënteerden ons op een basisschool voor onze meiden. En dat zou bij voorkeur geen katholieke school worden. We waren dan ook blij te horen dat er plannen waren om een nieuwe openbare school vlak bij onze straat te starten.

Jan was bij de oprichtingsvergadering, maar ook bij de sollicitatiegesprekken van de eerste directeur. Later ging hij ook in de MR en als er op school een activiteit was waarbij ouderhulp gevraagd werd dan was hij er vaak bij. Dat viel natuurlijk vaak op vrijdag en dan was het toch al papa-dag. Vrij snel nadat onze oudste op school kwam heeft Jan de rol van Kerstman op zich genomen. Ieder jaar weer kwam hij het Kerstfeest een extra accentje geven en dat hadden alle kinderen natuurlijk wel een beetje door. Dus werd er van alle kanten naar Nienke en Annelijn geroepen: ”He, dat is jouw papa”. Dat ontkenden ze natuurlijk altijd, want ze hadden instructies van ons om mee te spelen. Één jaar hadden ze gelijk, toen alle kinderen riepen dat dat de papa van Nienke en Annelijn was lag Jan ziek thuis in bed. Meneer Jan, de directeur, had toen zijn rol overgenomen. Eindelijk riepen Nienke en Annelijn terecht dat het hun papa niet was, maar niemand geloofde ze.

Jan heeft samen met 2 anderen ook ooit een stichting opgericht om sponsorgeld voor Den Bussel binnen te halen en uiteindelijk is hij na zijn politieke carrière lid van het schoolbestuur geworden: Bravoo, het schoolbestuur van alle openbare scholen in de regio. Als er ooit een titel van meest betrokken vader van de school weg te geven zou zijn geweest, dan had Jan deze zeker in ontvangst kunnen nemen.

Dat was te merken gisterenavond. Ik heb zoveel mensen gesproken die met heel veel warmte iets over Jan zeiden, herinneringen ophaalden of aan mij en de meiden vroegen hoe het nu gaat. De directeur en oud-directeur spraken hun waardering over Jan z’n betrokkenheid uit. Ook Robbert Venema, voorzitter van Bravoo, die ook sprak bij Jan z’n afscheidsdienst liep ik tegen het lijf. Daar schrok ik wel een beetje van, hem had ik niet verwacht, de anderen had ik op gerekend. Verder waren er zoveel mensen die Jan gekend hebben en die informeerden hoe het nu met ons gaat.

En dat maakt meteen zo’n situatie heel dubbel, dit was weer echt een avond waar Jan thuis hoorde, waar hij van genoten zou hebben, waar hij z’n grapjes gespuid zou hebben en met z’n armen over elkaar en ondeugende ogen de boel becommentarieerd zou hebben. Het had mij nog steeds geen hartverzakking bezorgd als hij daar ineens vanuit een hoekje van de zaal op ons afgestapt was. Of als hij net als heel vroeger toen hij nog heel soms een biertje dronk had staan flirten met de juf van onze kinderen. Het had me niet verbaasd, Jan hoorde hier thuis. Mijn hoofd weet dat het niet kan, maar mijn hart wil er nog niet aan. Hij voelde zo dichtbij, en tegelijkertijd zó ver weg.