Verjaardag zonder jarige.
Zondag 1 maart 2015
Lieve Jan, morgen had je 58 moeten worden en zoals we dat
altijd deden hebben we daar op zondagmiddag aandacht aan besteed.
Maar dan anders, een verjaardag zonder jarige, alweer een
dag met zonder jou.
Hij stond wel in het teken van “ons”.
We hebben gewandeld langs het Eeuwig Laantje in het Mastbos
in Breda, net zoals we dat met z’n tweeën deden op onze eerste dag samen.
En we hebben bij Huis Den Deijl iets gedronken en iets
lekkers gegeten, ik meende me te herinneren dat we daar toen ook hebben
gezeten. Het muurtje kwam me bekend voor. En ik vertelde over onze eerste
ontmoeting en verraadde daarmee jouw geheim voor jouw familie. Hoop dat je er
niet boos om bent.
We hebben gekletst en gespeeld met de kleine kindjes in de
familie, twee ervan heb je nooit gekend. Je zou ze Piet Lutjes en z’n broer
hebben genoemd. Er is inmiddels zelfs nóg een klein meisje bij wat jij nooit
zult ontmoeten, maar die was nog iets te klein voor een zondagmiddag in het
restaurant in het bos.
Het was eigenlijk gewoon gezellig ook al was er per ongeluk
steeds één stoel te veel. Wat zou je trots zijn geweest op “ons” als je had
kunnen meegenieten.
Er valt zoveel te vertellen, er is zoveel wat jij niet meer
meegekregen hebt. Was er maar een bezoekregeling mogelijk daar waar je nu bent.
We missen je Jan, ik niet alleen. Ik mis je nog net zo hard
als twee jaar geleden, het is nu alleen
nog maar langer geleden dat je bij ons was. Het zou me niks verbazen als ik er
over twee jaar nog precies hetzelfde over denk.
Toen ik weer thuis was heb ik voor mezelf gekookt wat jij
voor het eerst voor mij ooit kookte:
kip-kerrie, uit een pakje natuurlijk. En ik dacht aan jouw
eerste verjaardag waarop we samen waren, samen onderweg in een te grote witte
Peugeot naar Parijs voor een heerlijke vakantieweek.
En aan jouw laatste verjaardag, jouw gezicht boven die
enorme stapel verjaardagskaarten die je toen kreeg, zo lief en tegelijk zo
pijnlijk.
En ik heb naar jouw muziek geluisterd. Morgen gaan jouw drie
vrouwen er samen nóg een mooie dag van maken. Maar wel een dag met een gat er
in. Met zonder jou.
Dag lieve Jan, ik hoop dat het fijn is daar waar je nu bent.
Verjaardag zonder jarige, mét Murphy. Maandag 2 maart 2015
Zó Jan, wat was ik boos vanmorgen, zo boos én verdrietig.
Het gebeurt zomaar wéér. We maken mooie plannen om te
proberen om er toch een fijne dag van te maken en weer gooit Murphy roet in het
eten!
Vanmorgen kreeg ik van een van onze lieffies een berichtje
dat ze ziek was en of we dus onze plannen voor vandaag konden omgooien. Dan zit
daar meteen weer die steen in mijn maag en de herinneringen aan die keer dat we
niet naar Miss Saigon gingen, niet een weekendje naar Utrecht, allemaal hardstikke
ziek werden tijdens een weekendje aan zee, wéér geen weekendje Utrecht en, en,
en.. We hebben al zo vaak onze plannen
in het water zien vallen.
Het was helemaal geen ramp, en ze is gelukkig niet doodziek,
maar ze is nooit ziek. Alleen vandaag. Op de dag dat we jouw verjaardag hadden
moeten vieren, of nu je geboortedag zoals we dat dan maar braaf noemen. En
vieren is het ook al niet meer.
Ik merk dat de frustraties van die zware jaren dan meteen
omhoog borrelen, én eruit spatten. We doen zó ons best.
Ook vandaag hebben we dat weer gedaan hoor, we hebben veel
gestreept en uiteindelijk zijn we toch een stuk van de dag samen geweest, en
uiteindelijk was dat ook gewoon fijn. Maar pffttt….
Dat moet toch ook eens nodig bij mijn therapie besproken
worden.
Je kent mijn nieuwe psycholoog niet hé Jan, het is een
lieverd hoor en ze komt binnenkort op tv, maarja, daar heb jij natuurlijk ook
weer niks aan.
Ooit schrijf ik mijn laatste blogstukje. Ik kan ze toch niet
meer aan jou laten lezen om te overleggen of iets er nou wel of niet in kan. En
ik wil wel vaak bloggen maar er is zoveel wat ik toch ook weer niet met
iedereen wil delen. Dus ooit is het mijn laatste stukje. En misschien was dat
vandaag wel.
Dag lieve Jan
xxx
